Vandaag werd ik gebeld door een planner van een mediabedrijf met de vraag of ik eigenaar ben van Sinica v.o.f. Die vraag kon ik positief beantwoorden. De vervolgvraag was of ik openstond voor een gesprek met een collega van de redactie i.v.m. een programma voor ondernemers. Ook die vraag beantwoordde ik positief. Zo gezegd, zo gedaan.
Leeg
Vooraf aan het gesprek ontving ik per mail een bevestiging van de belafspraak en de voornaam van diegene die mij zou bellen. Stipt, op het juiste tijdstip werd ik gebeld. Ik kreeg een andere persoon aan de lijn i.v.m. privé-omstandigheden maar dat mocht de verwachtingen niet drukken. Het gesprek heeft nog geen 15 minuten geduurd en wat maakt nu dat er een gevoel van leegte achter blijft?
Reden om een kort stukje te schrijven.
Neem mij eens mee in jouw wereld?
Dit was de eerste vraag die gesteld werd. Maar, dat ging me toch iets te snel. Nee, ik wilde eerst iets weten van het programma voor de ondernemers. Het antwoord was: kijkcijfers, informatie en leuk. Dat klonk heel erg bekend. Maar, werd er gezegd, voor opname in het programma moet de onderneming wel onderscheidend zijn. Stiekem dacht ik: “Dat zal je nog wel merken met ons verhaal!”
Dan onze wereld
Vervolgens moest ik er toch aan geloven. Vertellen over mijn én ons verhaal. Onze wereld in Slovenië, de witte wijn Beli Martin die we maken en waar we zo trots op zijn, het webwinkeltje op www.sinica.info. De naam Martin en waar die vandaan komt. De heilige Martinus, 11 november en de naam van Martin, die helaas is overleden. Al het werk met de laarzen aan en de knipschaar in de hand. En dat allemaal naar aanleiding van mijn belofte aan Martin én naast twee full-time banen van Huib en van mij. Onze wereld.
Ja, de redactie zou ons wel mee willen nemen in het programma, want het was onderscheidend.
De aap
De volgende vraag was of ik op tv wilde en wat ik ervan zou vinden. Twee eerdere ervaringen heb ik met opnames: een keer voor TV-West in de tijd dat er veel minder rimpels in mijn gezicht zaten en een keer met Carola en Frank Jan om te vertellen over het afscheid van Martin. Dus ja, een beetje ervaring is er wel. “Dus vertel maar wat er nodig is”, zei ik.
Toen kwam de aap uit de mouw.
Er worden opnames gemaakt en de uitzending wordt regelmatig vertoond, gedeeld op socials en aan een media-kanaal. Hoe mooi als we daar dan nog een kleine bijdrage voor over zouden hebben. Er werd een bedrag genoemd dat bij benadering niet in de buurt komt van de omzet van ons bedrijf Sinica v.o.f. Een kleine bijdrage was het.
Toen was het gesprek over.
Dat bedrag hebben we er namelijk niet voor over om ons verhaal en onze mooie wijn in de spotlights te zetten.
We leven kennelijk in een andere wereld. Eén waarin hooguit de fles Beli Martin leeg achterblijft. Laat dat nu precies de bedoeling zijn.
Wij gaan door met ons eigen verhaal op onze eigen manier.
